Inhoud van twee machtigingsbesluiten vereist door de richtlijn hernieuwbare energie (RED II) aangenomen door de Europese Unie (I)

Volgens een verklaring van de Europese Commissie definieert de eerste machtigingswet de noodzakelijke voorwaarden waaronder waterstof, op waterstof gebaseerde brandstoffen of andere energiedragers kunnen worden geclassificeerd als hernieuwbare brandstoffen van niet-biologische oorsprong (RFNBO).Het wetsvoorstel verduidelijkt het principe van "additionaliteit" van waterstof, zoals uiteengezet in de EU-richtlijn hernieuwbare energie, wat betekent dat elektrolytische cellen die waterstof produceren, moeten worden aangesloten op nieuwe hernieuwbare elektriciteitsproductie.Dit additionaliteitsbeginsel wordt nu gedefinieerd als "projecten voor hernieuwbare energie die niet eerder dan 36 maanden vóór de productie van waterstof en zijn derivaten in werking treden".Het principe heeft tot doel ervoor te zorgen dat de opwekking van hernieuwbare waterstof een stimulans vormt voor een toename van de hoeveelheid hernieuwbare energie die beschikbaar is voor het net in vergelijking met wat er al beschikbaar is.Op deze manier zal de waterstofproductie de decarbonisatie ondersteunen en de elektrificatie-inspanningen aanvullen, zonder druk uit te oefenen op de elektriciteitsopwekking.

De Europese Commissie verwacht dat de elektriciteitsvraag voor de productie van waterstof in 2030 zal toenemen door de grootschalige inzet van grote elektrolytische cellen.Om de ambitie van REPowerEU te verwezenlijken om tegen 2030 10 miljoen ton hernieuwbare brandstof uit niet-biologische bronnen te produceren, heeft de EU tegen die tijd ongeveer 500 TWh hernieuwbare elektriciteit nodig, wat overeenkomt met 14% van het totale energieverbruik van de EU.Dit doel komt tot uiting in het voorstel van de commissie om de doelstelling voor hernieuwbare energie te verhogen tot 45% in 2030.

In de eerste machtigingswet zijn ook de verschillende manieren beschreven waarop producenten kunnen aantonen dat hernieuwbare elektriciteit die wordt gebruikt om waterstof te produceren, voldoet aan de additionaliteitsregel.Het introduceert verder normen die zijn ontworpen om ervoor te zorgen dat hernieuwbare waterstof alleen wordt geproduceerd wanneer en waar er voldoende hernieuwbare energie is (tijdelijke en geografische relevantie genoemd).Om rekening te houden met bestaande investeringsverplichtingen en om de sector in staat te stellen zich aan te passen aan het nieuwe kader, zullen de regels geleidelijk worden ingevoerd en zijn ze ontworpen om in de loop van de tijd strenger te worden.

De ontwerp-autorisatiewet van de Europese Unie van vorig jaar vereiste een uurlijkse correlatie tussen de levering en het gebruik van hernieuwbare elektriciteit, wat betekende dat producenten elk uur moesten bewijzen dat de elektriciteit die in hun cellen werd gebruikt, afkomstig was van nieuwe hernieuwbare bronnen.

Het Europees Parlement verwierp de controversiële uurlijkse koppeling in september 2022 nadat de EU-handelsorganisatie voor waterstof en de waterstofindustrie, geleid door de Council for Renewable Hydrogen Energy, zeiden dat het onwerkbaar was en de kosten van groene waterstof in de EU zou opdrijven.

Dit keer compromitteert het machtigingswetsvoorstel van de commissie deze twee posities: waterstofproducenten kunnen tot 1 januari 2030 hun waterstofproductie matchen met hernieuwbare energie waarvoor ze zich hebben aangemeld, en accepteren daarna alleen nog verbindingen per uur.Daarnaast voorziet de regel in een overgangsfase, waardoor groene waterstofprojecten die eind 2027 operationeel zijn tot 2038 kunnen worden vrijgesteld van de additionaliteitsbepaling.Deze overgangsperiode komt overeen met de periode waarin de cel uitbreidt en op de markt komt.Wel hebben lidstaten vanaf 1 juli 2027 de mogelijkheid om strengere tijdsafhankelijkheidsregels in te voeren.

Met betrekking tot geografische relevantie stelt de wet dat duurzame energiecentrales en elektrolytische cellen die waterstof produceren in hetzelfde tendergebied worden geplaatst, dat is gedefinieerd als het grootste geografische gebied (meestal een landsgrens) waarin marktpartijen energie kunnen uitwisselen zonder capaciteitsverdeling .De Commissie zei dat dit was om ervoor te zorgen dat er geen netcongestie was tussen de cellen die de hernieuwbare waterstof produceren en de hernieuwbare energie-eenheden, en dat het gepast was om te eisen dat beide eenheden zich in hetzelfde aanbestedingsgebied zouden bevinden.Dezelfde regels zijn van toepassing op groene waterstof die in de EU wordt geïmporteerd en via het certificeringsschema wordt geïmplementeerd.